13 februari 2012

Sterven op de wachtlijst in een rijk land


De afgelopen week werd een nieuw initiatief gelanceerd. Mobiele euthanasieteams zouden helpen bij een gerechtvaardigde vraag naar euthanasie, wanneer de eigen huisarts het om welke reden laat afweten.

Een van de initiatiefnemers toonde een fris ogend kantoor dat nog wel wat moest worden ingericht, maar op 1 maart zou het in vol bedrijf zijn en konden de eerste euthanasiasten telefonisch om hulp vragen. Natuurlijk, zo verzekerde de woordvoerder, zou deze organisatie geheel binnen de wet opereren.

Op de televisie legde een gepensioneerd huisarts die van zo'n team deel uitmaakte uit hoe een en ander in zijn werk zou gaan. Nee, hij had geen idee hoeveel aanvragen er zouden komen, maar vanwege de emotionele belasting zou hij hooguit twaalf keer per jaar in actie hoeven komen. Ook voor hem was het spannend hoeveel hulpvragen er zouden komen, want het bleef koffiedik kijken.

In de krant werd een van de initiatiefnemers het vuur aan de schenen gelegd. Wat zou er gebeuren wanneer zich meer euthanasiasten zouden melden dan de hulpteams zouden kunnen verwerken. Nou, dat was niet zo moeilijk, dan kwam er een wachtrij, meldde de woordvoerder.

Daar zijn we weer. Een aantal jaar geleden konden veel patiĆ«nten in een ziekenhuis niet een noodzakelijke behandeling krijgen omdat het budget op was. De politiek maakte vervolgens aan deze mensonwaardige situatie een eind: het kon toch niet zo zijn dat je als patiĆ«nt op de wachtrij zou sterven, zo werd luid verkondigd.

En nu, vele jaren later, steekt hetzelfde probleem toch weer de kop op. Wil je een einde aan je leven maken, roep je de hulp van een euthanasieteam in, maar nee hoor, teveel vraag! Kom je te overlijden op de wachtlijst! En dat in een van de welvarendste landen. Het is een schande!